De voorloper van datingsites zijn de klassieke huwelijksbureaus. Tegenwoordig omschreven als relatiebureau.
Hier wordt de klant na een persoonlijk intake gesprek door een specialist geadviseerd en geholpen in de selectie van een levenspartner.
Als reactie op diverse oplichterspraktijken in deze sector werd op 9 maart 1993 een nieuwe Belgische wet van kracht. De wet werd later nog herhaaldelijk aangepast.
Het kwam erop neer dat iedereen die deze activiteit uitvoert zich dient te registeren bij de overheid en een aantal regels moet naleven.
In het bijzonder ivm met de echtheid van de profielen en het gebruik van een Typecontract
Dit contract dat letterlijk dient overgenomen voorziet een aantal verplichtingen met als voornaamste:
-een wachttijd van 7 werkdagen waarin geen betalingen mogen worden gevraagd en ook niet worden aanvaard.
-Opsplitsing van de betaling in drie gelijke delen, met de mogelijkheid tussentijds te verbreken -Absoluut verbod op het aanvaarden van borgen, wissels enz -Bewijzen dat de personen instemmen met verspreiden van hun profiel. -De klant informeren over het aantal lopende overeenkomsten/beschikbare kandidaten -Verbrekingvergoeding van maximum 15% -Verbod op stilzwijgende verlenging
Hierdoor werd de sector gesaneerd en verdwenen de dubieuze kantoren. Anderzijds ontstond een nieuw probleem: De mogelijkheid om in 3 termijnen te betalen en het contract tussentijds te beeindigen lijkt logisch vanuit consumenten standpunt maar veroorzaakt wel een serieus probleem voor de kantoren.
Hierdoor komt de rendabiliteit in het gedrang, vermits de meerderheid van de kosten in het begin wordt gemaakt: namelijk reclame, intakegesprek en selectie. De realiteit is dat een klant die na 1 termijn opzegt een netto verlies meebrengt voor het kantoor. De ontvangen vergoeding dekt dan niet eens de gemaakte kosten.
Eigenlijk komt het erop neer dat een kantoor dat zijn werk terdege doet en de klant al in de eerste termijn een relatie bezorgt, financieel gestraft wordt.
En wanneer het niet zo snel lukt of indien het kantoor bewust de meest geschikte kandidaten wat achterhoudt, dan ontvangt het kantoor de volle vergoeding.
Het logische gevolg van deze onrealistische regeling was dat sommigen achterpoortjes zochten. Door bijvoorbeeld het tarief op contract te verdriedubbelen en na 1 betaling de rest kwijt te schelden, enz.
Controlecampagnes van de FOD met grote aandacht voor "punten en kommas" hebben er in ieder geval voor gezorgd dat de gebrukers van klassieke off-line huwelijksbureaus nu zekerheid hebben van een correcte dienstverlening.
De Belgische markt telt na de "opkuis" ongeveer 60 huwelijksbureaus/ relatiebemiddelaars. Doorgaans bedrijven met maximum 5 medewerkers. Omwille van de geografische spreiding gingen sommigen samenwerken onder een commerciele benaming, anderen organiseren dit intern via kantoren in meerdere steden. Marktleider is momenteel Duet
Wetgeving datingsite
Bij het opstellen van voornoemde wetgeving in 92-93 waren datingsites nog niet aan de orde. Die verschenen pas eind jaren 90.
De werkwijze is hier veel meer casual en laagdrempelig in vergelijking met die van een klassiek off-line huwelijksbureau. Ook het ontbreken van persoonlijk contact tussen dienstverlener en klant, face to face, speelt hier een belangrijke rol.
De wetgever omschreef het toepassingsgebied als volgt:
"Volgens deze wet wordt onder huwelijksbemiddeling verstaan elke activiteit waarbij tegen vergoeding ontmoetingen tussen personen worden geregeld die rechtstreeks of onrechtstreeks tot een huwelijk of tot een vaste relatie moeten leiden."
Datingsites vallen hier dus duidelijk onder maar voelen zich zelden geroepen deze regels toe te passen.
Dit niet enkel omwille van de wat wereldvreemde wetgeving ivm betalingen maar vooral omdat zowel het verbod op stilzwijgende verlenging als de verplichting het aantal leden te tonen hen meestal voor grote problemen stelt. Hun zakenmodel komt daardoor in het gedrang.
1-Bijna alle sites gebruiken stilzwijgende verlenging om hun inkomsten te verhogen.
2-Het gebruikelijke businessmodel op internet bestaat eruit dat men iedereen die inschrijft toont als potentiele kandidaat. Ook mensen die eenmalig langskomen en mensen die niet betaalden. Anders gezegd mensen die niet echt beschikbaar zijn.
Want: De meeste mensen denken dat meer kandidaten meer kansen geven en laten zich leiden door de magie van het getal. Waarbij men doorgaans voorbijgaat aan de essentiele vraag of die potentiele kandidaten in de juiste doelgroep zitten. Iets waar de sites dus op inspelen met ellenlange lijsten "kandidaten" en door te schermen met enorme ledenaantallen waarbij gemakshalve alle historische inschrijvingen worden cumuleerd. Ongeacht of die mensen ooit actief waren en/of nog zijn.
Het juiste aantal beschikbare leden moeten tonen haalt dat model onderuit.
Bij het negeren van de Belgische wetgeving worden sites geholpen door het principe dat een site zich moet schikken naar de wetgeving van het land waar zijn server staat. Je kan dus perfect legaal een ".be" site hebben met server in "Timboektoe".
REACTIES: ik wil me in schrijven in huwelijksbureaus hoeveel kost zo iets ik wil iemand graag ontmoeten en later trouwen met een vrouw Door Ronny uit Borgerhout
