Ik, alleenstaande moeder, stel mijn kinderen te koop.
Ze zijn een investering waarvan ik denk: ik kan ze me niet langer veroorloven.
Ik kocht ze in tijden van geloof, hoop en liefde.
Toen er nog overvloed was. En ik nog hoopte op roze wolken, vervullend moederschap en een gulle Sinterklaas.
Helaas: de luchten blijken donker, de goedheiligman is al eeuwen morsdood, en deze alleenstaande moeder doodop.
De kinderen verkopen lijkt u misschien wat drastisch, maar ik volg hierin mijn ex-man.
Die zegt niet langer de middelen te hebben om ze te onderhouden, zoals we dat tien jaar geleden overeenkwamen.
De crisis hakt erin, meneer. Als zelfstandige vijftigplusser, in Spanje, … ik hoef er u geen tekening bij te maken. Er zit er voor hem niets anders op dan te leven van zijn inkomsten uit immobiliën. En te besparen op zijn grootste uitgave: de kinderen.
Mijn ex en ik maken nu al een klein jaar ruzie hierover. En komen er niet uit. Dus gaan we samenzitten met advocaten: mannen in zorgvrije pakken, die samen wel eens een cognacje drinken aan zee. In een monkelende aparté voeren ze hun ons-kent-ons stukje ten tonele, en bedisselen ze de financiële toekomst van onze kinderen.
Mijn ex en ik mogen aanwezig zijn als rekwisieten. Het moet allemaal minder, zeggen ze. De tering naar de nering zetten, zeggen ze. Als alleenstaande moeder moet je op je centen letten, zeggen ze.
Wijze woorden. Maar mijn nering slinkt. En dat laat zich in mijn bankrekening gevoelen. Huis gekocht, kosten delende lief weg, zelfstandige activiteit begonnen, en dus geen vast inkomen meer. Het is net rondkomen.
En mijn tering? Ik ben wat leeggegeven. “U moet zichzelf beter verzorgen, u bent uw energiereserves aan het uitputten,” zegt mijn osteopaat. Denk je?
Ik heb als alleenstaande moeder het gevoel dat ik met vijftig ballen jongleer,
en trapezestunts uithaal – zonder vangnet. Hoe moet dat? Kostwinner én moeder zijn? Van niet één, maar twee bijzondere kinderen. Want ook met de oudste blijkt er van alles niet lekker te sporen.
Er wordt wat met initiaalwoorden gegoocheld, die ik moet googlen: het zijn er nieuwe. ADHD kende ik al. Maar ASS en DCD? De zin en onzin van labels daargelaten, betekent dit losjes vertaald: de oudste kan wel wat extra ondersteuning gebruiken.
Ze zeggen dat je een dorp nodig hebt om een kind op te voeden. Mijn dorp lijkt eerder een spookstad. De ex-man ziet zijn kinderen liever van op afstand graag. Mijn ouders worden ouder. Het lief dat zich om mijn kinderen bekommerde, is de deur uit. Mijn jongere zus en broer zijn druk met hun kinderloze, single leven in de weer. En mijn andere zus en schoonbroer willen mijn oudste zoon wel eens op uitstap nemen, maar die jongste …?
Iets wat geen moeder durft uitspreken
Zelfs een uitgeputte alleenstaande moeder niet.
In de auto naar huis komt er me plots een gedachte op, die geen moeder durft te hebben. Mijn kinderen? Hoe graag ik ze ook zie: u mag ze hebben. Ik wil dit niet meer. Ik speel niet meer mee. Ik ben het grondig beu. Dit is niet het leven waarvoor ik tekende.
En waarom zou ik? Omdat ik een vrouw ben? Een moeder?
Waar staat geschreven dat ik - omwille van mijn sekse - mijn persoonlijke verlangens moet opbergen, en mijn professionele ambities moet beperken tot aanmodderen? Waarom zou het vanzelfsprekend zijn dat ik fulltime werken combineer met fulltime kinderzorg?
Omdat vrouwen kunnen multitasken? Flauwekul.
Nu de vader van mijn kinderen niets om handen heeft, is het toch logischer dat hij ze opvoedt? Het is weer zo’n verboden gedachte.
Een gedachte die ik als moeder meteen censureer. En toch. Heel even overweldigt me de vrijheid ervan.
Voluit kunnen werken. Weer de tijd om te dansen, een boek te schrijven, te boetseren. Of gewoon te bewegen – bevrijd van dit loden keurslijf.
Want dit leven is belachelijk zwaar, en absurd veel voor één persoon. Het lukt me gewoon niet als alleenstaande. Ik wil me best klonen, maar blijkbaar staat die technologie nog niet op punt.
Dus zit er niets anders op: vanaf morgen staan mijn zonen op Kapaza.be. U mag een bod doen.
Elke Mens (?) en moeder (!) van Simon en Ro
REACTIES:Hoi, Vind het artikel prachtig,ik alleenstaande Papa met 2 puberende zonen, 15j & 13 j waarvan 1 met ODD doe ik het wel goed , hoop ik ;-) ze zijn gezond heel actief en tenkoste van mijn vrijheid , maar maakt mij niks uit, voor hun ga ik door het vuur , en hoop van hen hetzelfde als ik wat ouder word , ben nu bijna 60 maar ze houden mij wel jong :-)hun toekomst staat voor mij op de eerste plaats ,en als er iemand bijkomt hebben ze het eerste woord , Z&Z zijn daar heel volwassen in en zeggen steeds wat ze denken wat duid op hun maturiteit dus dames het is niet altijd de mama die voor alles moet zorgen he ;-) btw veel sterkte nog groetjes een hopelijk goede papa. D . Door Danny uit Sint - Niklaas
------------------------- Ik, ik ben een man en heb die verantwoordelijkheid op mij genomen met veel liefde. Met een zoon waarvan het medisch en psychisch profiel eentje is om u tegen te zeggen. En dit - achteraf beschouwd - ten koste van mijn persoonlijke noden. Ik ken evenveel vrouwen als mannen die op een egocentrische manier hun leven inrichten ten koste van de kinderen. Dus ik zou graag hebben dat je stopt met die zogenaamde typische enkel vrouw-moeder verhalen.
Door Jacques uit Gent
------------------------- Beste Elke,
Zoek een dans of sport vereniging dicht in jou buurt waar je naar toe zou willen gaan.
Of nodig jou vroegere school vrienden eens uit om bij jou te komen of op uw favoriete plek voor een gezellige avond met hapjes en drank. En praat over dingen van vroeger. Door David uit Genk
------------------------- Heel herkenbaar. Die verantwoordelijkheid 24/7 voor 2 puberzonen vind ik ook verstikkend. Na 1 jaar geen weekendregeling met hun vader, in belang van kids,is het nu tijd voor MIJN belang en regeling komt terug. De rek is eruit bij mij en wil eigenlijk helemaal niet meer zorgen! Door dit te erkennen en met elkaar te delen zijn we in ieder geval trouw aan onszelf! Sterkte voor alle alleenstaande ouders!
Door Anne uit Nederland
-------------------------
Hallo lieve mama, Ik doe een bod van af en toe jou ontlasten door ze af en toe op te vangen en onder te dompelen in mijn tuin vol liefde lekker eten en geravot in het park. Groetjes, Bakiye Door Bakiye uit Mechelen
------------------------- sorry,kan mij daar niet in vinden,ben ook alleenstaande moeder,voor je kinderen doe je echt alles!Heb heel zwarte sneeuw gezien,mijn kinderen opgeven,heb daar nooit aan gedacht!!Integendeel,zijn mijn grootste zegeningen,zonder hun had ik het niet gehaald. Door Rita uit Houthalen-helchteren
------------------------- Ha herkenbaar. Ik ben een gescheiden vader en heb het hoederecht van mijn drie kinderen. Mijn ex. zit in een situatie die niet gunstig is voor de kinderen. Ik ben natuurlijk heel blij dat de kinderen bij mij zijn, maar het is ook een grote verantwoordelijkheid. Zeker op financieel vlak. Ik heb niet de luxe om op mijn lui gat te zitten. Ik moet voltijds gaan werken, huishouden trachten te doen en voor mijn kinderen te zorgen. En je moet er wel steeds staan, want je staat er letterlijk alleen voor. Met als gevolg dat ik single blijf en geen tijd heb voor een nieuwe relatie. Ik heb ook geen zin om nog meer problemen, ik heb er genoeg gehad... Ja zo herkenbaar, niet enkel voor moeders. Door Christian uit Aartrijke
------------------------- Prachtig! Dit raakte me tot diep in mijn ziel, het gevoel dat zoveel vrouwen delen maar taboe is om uitgesproken te worden. Door Joan uit Nederland
De kinderen verkopen lijkt u misschien wat drastisch, maar ik volg hierin mijn ex-man.
