Verlangen is iets wat alleen mensen kennen. In de dierenwereld bestaat het immers niet.
Het niet hebben van verlangens lijkt me een onbeschijflijke luxe.
.
Je bent alleen, hebt een relatie achter de rug of je wilt er voor het eerst eentje beginnen. Dus ga je gericht op zoek.
Als die speurtocht volgens jouw normen niet snel genoeg verloopt, raak je ontgoocheld en later misschien boos.
Dat komt omdat de verwachtingen die jij je gesteld had niet zijn ingelost.
Stond je er ooit al bij stil dat je de vrijheid hebt om de parameters van jouw verwachtingen bij te stellen?
Het is je handleiding herschrijven en de nodige instellingen wijzigen tot jij je oké voelt.
Als ik naar buiten kijk en de vogels zie in de tuin, dan ben ik soms wat jaloers. Ik bewonder de simpliciteit van hun leven. Ze zitten in de bomen en kijken rond. Vinden ze iets eetbaars, dan pikken ze het op. Is het voorjaar, dan gaan ze zingen en een partner lokken. Nog nooit zag ik er eentje zielig in een struik zitten kniezen omdat die partner (nog) niet opdook...
Dieren maken zich namelijk geen zorgen. Het lijkt (en misschien is het wel zo) alsof ze er het volle vertrouwen in hebben dat alles goed komt. Vragen als: wat zullen we vandaag eens doen of wat eten we morgen of waar gaan we straks de nacht doorbrengen duiken simpelweg niet op in hun gevederde kopjes.
Wat vind jij daarvan? Stel je in hun plaats...
Stel je voor dat je je geen zorgen meer hoefde te maken door opkomende vragen zoals er hierboven een paar staan, gewoon omdat je ze niet meer stelde. Hoe zou je leven vanaf dan verlopen? Zou het in een chaos veranderen als je niet wist wat je morgen gaat eten of waar je zult slapen? Hoe komt het dat dieren in die chaos perfect kunnen functioneren en wij niet (meer)?
Hoe komt het dat wij onszelf, als we niet allert zijn, permanent ongelukkig maken door bezig te zijn met wat nog niet is?
Rustig verlangen
Het heeft veel te maken met het leven in het NU. Daar hebben we van de dieren heel wat te leren. Ooit hadden we met hen gemeenschappelijke voorouders, zoals ik al in een eerder artikel schreef. In de loop van de evolutie is de gave om zorgeloos te leven bij ons mensen blijkbaar verloren gegaan.
Passen we dit toe op onze zoektocht naar een partner, dan kunnen we twee vragen stellen:
1- Hoe voelt het om dat diepe verlangen naar een partner los te kunnen laten en er zomaar op te vertrouwen dat de juiste je pad zal kruisen?
2- Hoe voelt het om wat de juiste betekent niet (meer) te definiëren en erop te vertrouwen dat alleen de juiste langs zal komen en dat je dat wel zult weten als het zover is?
Wat jij daarbij voelt, weet ik niet, maar ik hoop dat het je een gevoel van rust brengt. Is dat niet zo, probeer dan alvast wat te oefenen.
Een goede manier lijkt me in tuin of park de vogels te bekijken en naar ze te luisteren.
Je zult zien en horen dat ze blaken van vertrouwen en dat bezorgdheid niet in hun woordenboek staat...
REACTIES: ------------------------- ja verlangen naar die enige echte liefde dat heb ik af en toe daar ik al heeeeeeeel lang alleen ben zonder relatie maar ik kom de ware niet tegen en als er iemand op mijn pad komt is die getrouwd of nog in een relatie hoop doet leven gtjs M. Door Maria uit Eeklo
.
