Telkens ik wakker word verbaast het me, vervult het me met een aarzelende, nog steeds iets angstige warmte, en wil ik maar durf ik je nauwelijks aan te raken.
Telkens ik wakker word verbaast het me, vervult het me met een aarzelende, nog steeds iets angstige warmte, en wil ik maar durf ik je nauwelijks aan te raken.
Blijf je nu echt bij me?
Je zegt dat ik niet bang moet zijn, maar ik kan het nog steeds niet vatten dat je ook maar iéts aantrekkelijk aan me vindt.
Na zovele malen gekrenkt en vernederd geweest te zijn en gekwetst tot in het diepste van mijn ziel kan ik het bijna niet aanvaarden dat je zo lief voor me bent.
Dit zal niet blijven duren, je gaat me weer laten vallen, ooit komt het moment van verveling en komt er iemand langs die mooier en boeiender is dan mij en dan verlies ik je, mijn lieve lieve lief.
Je zegt dat ik je gids ben, dat je zonder mij stuurloos bent
Je zegt dat je zo blij bent met me. Ik zou je zo graag kunnen zeggen hoe graag ik je zie, maar ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Al te vaak is mijn liefde de grond in geboord, vertrapt, vermorzeld. Zo bang je te verliezen zodra ik maar durf uit te spreken hoe kostbaar je voor me bent.
Je zei dat ik me toch wat meer moest durven opstellen naar je, of dat ik anders zelf mijn grootste angst zou bewerkstelligen en je zou afstoten. Toen heb je langzaam, omzichtig, laagje per laagje, mijn weerstand weggehaald en heb ik je laten doordringen tot mijn diepste kern. Wat een vreugde je daar te ontvangen, wat een pril, tintelend geluk.
Bedankt voor je geduld liefje. Ik zie je doodgraag.
REACTIES:mijn vriend had net het gevoel. En ook ik heb geduld uitgeoefend. Want je moet nu éénmaal op dezelfde snelheid zitten. En de ene week is de andere niet voor de spoken in je hoofd. Maar heb er geen spijt van dat ik geduld had. Hij is nog steeds de "one and only". Door Sanne uit Lokeren
